Marco Maccarini: "Te voet op zoek naar mezelf, verdwalen is absolute vrijheid. Roem? Ik mis het niet. Op tv was Alanis Morissette de enige die me betoverde."

Milaan – Die met de dreads . Lang en blond. Dat alle vrienden er gek op waren. Marco Maccarini, een van de meest benijdenswaardige mannen op de planeet. Tenminste aan het begin van het millennium. Dat iedereen zijn eigen hel heeft, daar ben ik het mee eens. Maar werken voor MTV vanaf de stranden van Ibiza lijkt niet het ergste wat je kunt doen. Aan zijn voeten de menigte van Trl en Festivalbar . Toen veranderden de prioriteiten. En een eeuwenoude, eenzame, spirituele activiteit is fundamenteel geworden: wandelen. Zozeer zelfs dat ik erover schreef in " A Tenth of You", dat verscheen voor Limina en te gast was op de Salone del Libro op zaterdag. Zolang het maar op tijd aankomt. Omdat hij besloot om te voet naar Turijn te gaan.

Marco, waar ben je?

Ik verlaat Milaan nu. Ik zie afschuwelijke barakken in de verte, ik ben niet in de toendra. Ook al is het mijn droom om ooit leeg van alles te reizen, zonder zelfs maar te weten waarheen. Een toestand waarin het concept 'verdwalen' geen zin meer heeft.

Maakt dit vooruitzicht je niet bang?

"Helemaal niet. Sterker nog, ik beschouw het als een ideale staat, van absolute vrijheid."

Wanneer ontdekte je deze nieuwe dimensie?

Zelfs als kind genoot ik al van wandelen met mijn ouders, de inspanning. Ik denk dat het een soort inprenting was. Ik herinner me toen de eerste Camino, die van Santiago. Die ik ondernam nadat ik de vader van een vriend van me, een beschaafd man, had horen zeggen: "Als ik het eerder had gedaan, was mijn leven anders geweest." Een reis die in 2005 nog niet zo hip was. Maar de echte verandering kwam pas in 2016.

Wat was de aanleiding?

Voor het eerst voelde ik de behoefte om het wat rustiger aan te doen. Ik kon op tv niet langer de ideale omstandigheden vinden van mensen die met passie werken, maar niet aan een openhartoperatie denken. Een evenwicht dat juist mijn eerste 15 jaar op televisie had gekenmerkt. Op dat moment besloot ik Ligurië te voet te doorkruisen, van La Spezia naar Menton, waar mijn kinderen waren, en deelde ik mijn reis op sociale media. Een ongelooflijke ervaring. En sindsdien heb ik elk jaar een paar regio's in Italië doorkruist.

Hoe is de toestand van de reiziger?

"Het stelt je in staat om in contact te komen met de grote schoonheid van de wereld en van de mensen, die je in tijden van nood alles kunnen bieden: een glimlach, water, iets te eten. Op Sicilië moest ik zelfs een meloen van twee kilo weigeren."

Hoe aanwezig is de spirituele spanning?

"Het is onvermijdelijk, je moet echt een stopper zetten om in zo'n situatie niet naar buiten en naar binnen te kijken. Dan kies ik ook voor de lichtste communicatie, de anekdote, het merkwaardige. Zoals het feit dat ik laatst onder het balkon van de Duomo liep waar we Trl deden. Maar je brengt zoveel uren alleen met jezelf door, dat je gedwongen wordt je vraag aan het universum te stellen. En vooral om je gedachten de vrije loop te laten, zelfs de slechte, die plotseling wegglippen, hun grip verliezen."

Ik denk dat er op de stranden van Ibiza al weinig wrijving was.

Nou, MTV on the Beach was een fantastische ervaring. Vermoeiender dan je misschien denkt. Het werd de hele zomer uitgezonden, maar we namen het in korte tijd op. Dus minstens drie afleveringen per dag, je kwam bij zonsondergang gekookt en doodgevild aan. Iedereen die me toen benaderde, vond dat ze het recht hadden om me te vragen of ik met Kris & Kris was geweest, of hoe ze privé was. Echt absurde dingen.

Mis je dat soort zichtbaarheid?

Nee, absoluut niet. Maar ik ben blij dat ik erkenning krijg voor mijn bijdrage aan de vernieuwing van de televisie. Mijn presentaties waren altijd gebaseerd op alledaagse, omgangstaal. En dat was een keerpunt.

Heb jij wel eens een groot hoofd gehad?

"Ik kom uit Turijn, ik heb een zeker understatement in mijn DNA dat me met beide benen op de grond houdt. Het probleem is dat ik nooit echt van dingen kan genieten."

Bijzondere ontmoetingen?

Slechts één keer was ik betoverd, ik verloor zelfs de controle en moest het interview een paar minuten onderbreken, ik begreep er niets meer van. Het was allemaal de "schuld" van Alanis Morissette. Ze had me betoverd. Ik ben aanmatigend genoeg om te denken dat het wederzijds was, maar er was geen gelegenheid meer om elkaar te ontmoeten. Niets.

Wat vinden we in zijn boek?

De verhalen van die jaren, de achtergrond, de reizen en avonturen, mijn levens- en werkpad. Dus er is ook een wat luchtigere kant, terwijl gaandeweg belangrijke concepten naar voren komen, zoals loslaten. Het is een gids voor de reis in het algemeen, een vademecum over hoe je je eigen, zeer persoonlijke reis kunt benaderen.